مقاله حاضر، پژوهشی در باب مطالعه و طبقهبندی سفالهای به دست آمده از کاوش های باستان شناسی نیشابور میباشد. اولین حفاریها و پژوهشهای باستانشناختی در نیشابور، توسط هیئت ایرانشناسی موزه متروپولیتن نیویورک از سال 5391 بر روی تپههای باستانی شهر قدیم نیشابور در جنوب شرقی شهر کنونی آغاز، و گزارش نهایی آن توسط چارلز ویلکینسون در سال 1973 منتشر شد. کاوشهای این تیم در منطقهای بین سایت شادیاخ و ارگ یا کهندژ در تپههای باستانی کهندژ، الب ارسلان، سبزپوشان، شادیاخ، تپه مدرسه، تپه قنات و تپه تاکستان بر گستره ای به فراخی تقریبا 3000 هکتار در کناره جنوب خاوری شهر کنونی نیشابور، منجر به کشف تعداد زیادی سفال و پاره سفال شد. فاز سامانی در واقع بهترین تشخیص حفاریهای تیم آمریکایی شناخته شده است. هدف اصلی این پژوهش نیز، گونه شناسی سفالهای دوره سامانی بر اساس تکنیک تزیین- که از انواع تحلیل های مربوط به حوزه سفال در باستان شناسی است- مجموعه سفالهای به دست آمده ازحفریات نیشابور میباشد که از فراوان ترین دادههای تپههای باستانی آن و یکی از مهمترین شواهد و مدارک باستانشناسی است. روش پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی است و گردآوری اطلاعات به شیوه اسنادی انجام شده است.
