بیش از 80 درصد انرژی جهان از سوخت‌های فسیلی که منبع اصلی انرژی تجدیدناپذیر هستند، تامین می‌شود. موثرترین راه برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای مانند CO2 و Noxو آلودگی زیست‌محیطی، جایگزینی انرژی تجدیدپذیر به جای سوخت‌های فسیلی است. زیست توده یک منبع طبیعی جهت تولید انرژی پاک محسوب می‌شود (1). به‌طورکلی این ماده آلی از فتوسنتز گیاهان، ضایعات جانوران و میکروارگانیسم‌ها بدست می‌آید (2). انرژی زیست توده طی تبدیلات فیزیکی شیمیایی منجر به تولید سوخت‌های زیستی از جمله بیودیزل می‌شود (3). بیودیزل متشکل از استرهای مونوآلکیل اسیدهای چرب، به عنوان سوختی زیست تخریب‌پذیر، غیرسمی، بدون گوگرد، دارای نقطه اشتعال بالا و عاری از ترکیبات آروماتیک است که موجب برتری آن‌ها نسبت به سوخت‌های دیزلی فسیلی شده است (4). این نوع سوخت طی روش‌های متفاوت نظیر میکروامولسیون، پیرولیز، ترانس استریفیکاسیون تولید می‌شود. روش ترانس استریفیکاسیون به عنوان رایج ترین آن‌ها، امکان تولید بیودیزل با راندمان بالا تحت شرایط واکنش متعادل‌تری مانند فشار، دماو زمان واکنش کم نسبت به سایرین فراهم می‌سازد (5, 6). واکنش ترانس استریفیکاسیون شامل سه مرحله متوالی و برگشت‌پذیر است که در آن یک مول تری گلیسرید با سه مول الکل با زنجیره کوتاه، در حضور یک کاتالیزگر واکنش داده و به دی گلیسیرید، مونوگلیسرید و در نهایت گلیسرول و سه مول استر تبدیل می‌شود (7).
