در ایران، مجموعه ای از نهادها و سازمانها مانند سازمان حفاظت محیط زیست و شورای عالی محیط زیست اقدام به سیاستگذاری در حوزه محیط زیست می کنند. در این میان نهاد مجلس نقش مهمی در جهت دهی به سایر ارگانها، در حوزه های مختلف ایفا می کند. هدف اصلی رساله حاضر شناسایی و تحلیل گفتمان های زیست محیطی مجالس اول تا هفتم شورای اسلامی است. در این راستا تحقیق حاضر در صدد پاسخ به این سوالهاست: چه گفتمانهای زیست محیطی بر ادوار مجلس حاکم است؟ چرایی و چگونگی تسلط این گفتمانها در ادوار مجلس چیست و نهایتا اینکه آیا گفتمانهای مجلس با الگوهای جهانی گفتمان زیست محیطی انطباق دارند یا خیر؟ برای تحقق هدف رساله و پاسخگویی به سوالات، مجموع مذاکرات نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی در هفت دوره شناسایی و مورد بررسی قرار گرفت. در این مسیر نظریه های گفتمان فرکلاف و لاکلا و موفه و الگوهای جهانی گفتمان زیست محیطی، به مثابه رویکردهای نظری مورد استفاده قرارگرفت. رویکرد اصلی تحقیق، کیفی و روش مورد استفاده، ترکیبی از روشهای تحلیل گفتمان فرکلاف و لاکلا و موفه و روش اسنادی است. برای شناسایی گفتمانها از روش فرکلاف، برای تحلیل چگونگی هژمونیک شدن از روش لاکلا و موفه و جهت انطباق مذاکرات زیست محیطی نمایندگان با الگوهای جهانی از روش اسنادی و تحلیل کیفی استفاده شده است. یافته های تحقیق حاکی ازآنست که چهار الگوی گفتمانی بر ادوار مجلس حاکم بوده است. گفتمان عدالت زیست محیطی، گفتمان حفاظت از محیط زیست، گفتمان مخاطره و نهایتا گفتمان نوسازی. مطالعه مذاکرات دوره اول و دوم مجلس شورای اسلامی، نشان می دهد که عمده مذاکرات در حوزه محیط زیست، مبتنی بر درک نوعی عدالت است. اغلب نمایندگان در این دو دوره معتقدند با توجه به اهداف اصلی انقلاب اسلامی در راستای گسترش و بسط عدالت و غیره، در حوزه محیط زیست نیز باید به گونه ای عمل گردد که این اهداف پوشش داده شوند. گفتمان حفاظت که گفتمان مسلط بر ادوار سوم تا پنجم می باشد، معتقد است که جهت بهبود عملکرد محیط زیست و کنترل خطر به هم ریختن چرخه حیات طبیعی و همچنین افزایش طول عمر بشر و دستیابی به سیاستی اصولی جهت حفظ منابع فعلی و نسلهای آینده، حفاظت از محیط زیست ضروری می باشد. گفتمان مخاطره که گفتمان مسلط بر مجلس ششم و هفتم است، بر موضوعات مهمی همانند بالا آمدن آب دریا، افزایش اشعه های مضر لایه ا
