در شرایط حاضر، بخش کشاورزی در کشور با کمبود اساسی آب مواجه بوده و این مسئله نه تنها می تواند یک مانع جدی برای توسعه کشاورزی در این بخش باشد بلکه می تواند مشکلات اساسی را برای سایر بخش های کشور در پی داشته باشد. آبیاری زمین برای کشاورزی در کشورهایی نظیر ایران که از آب و هوایی خشک و نیمه خشک برخوردارند مقدار زیادی آب طلب می کند و تامین آن به معنی به مخاطره افتادن بخش های دیگر جامعه می باشد به همین دلیل، مشارکت و همکاری کشاورزان در بخش بهینه سازی مصرف آب و مدیریت آن نقش اساسی دارد.آگاهی از وضعیت موجود، موجب نگرانی هایی در کشاورزان و دولت شده و در همین راستا، سیاست ها و طرح هایی برای مدیریت عرضه و تقاضای آب مطرح شده است که به "مدیریت یکپارچه منابع آب" معروف است. مدیریت یکپارچه منابع آب، فرایندی است که توسعه و مدیریت هماهنگ آب، خاک و منابع وابسته را به منظور حداکثر کردن رفاه اقتصادی و اجتماعی به شیوه ای عادلانه، بدون لطمه دیدن پایداری اکوسیستم های حیاتی ترویج می کند. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی و تبیین عوامل اجتماعی موثر بر حمایت کشاورزان ازسیاست های مدیریت منابع آب دربخش کشاورزی است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع پیمایشی است. نمونه آماری شامل 440 نفر از افراد بالای 18 سال ساکن در مناطق شهری آق قلا،بندرترکمن، قره سو بوده که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله انتخاب شده اند. ابزار این تحقیق پرسشنامه بوده است. برای آنکه تحقیق حاضر انجام گیرد، نظریه های رابرت پاتنام (در مورد سرمایه اجتماعی) و دانلپ و ون لیر(در مورد پارادایم جدید زیست محیطی) به عنوان چارچوب نظری مورد استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که با وجود شرایط نامناسب و امکانات محدود توسط دولت در استان گلستان، میزان حمایت کشاورزان از سیاست های مدیریت منابع آب بیش از 78 درصد و درحد بالایی بوده است. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که از یک سو، بین شهر، جنسیت، وضعیت اشتغال و طبقه ذهنی با میزان حمایت از سیاست های مدیریت منابع آب رابطه وجود ندارد و از سوی دیگر، بین سن، وضعیت تاهل، سرمایه اجتماعی و تحصیلات با میزان حمایت کشاورزان از سیاست های مدیریت منابع آب رابطه وجود دارد. براین اساس، از جمله دلایل احتمالی پائین بودن سرمایه اجتماعی کشاورزان شهرهای آق قلا، قره سووبندرترکمن، اولاً، ضعف رابطه دولت با مردم، ثانیاً، عدم توان
