درایران مانند سایر جوامع همراهی با فرایند جهانی شدن و همچنین روند توسعه کشور، ضریب بهره گیری از طبیعت و احتمال آسیب رساندن به آن را شدت بخشیده است. انتظار می رود نهاد تعلیم و تربیت و به ویژه آموزش عالی در راستای فرهنگ سازی برای استفاده بهینه از طبیعت و تحقق محیطزیست سالم و پایدار فعالیت کند. به این دلیل متن حاضر بر این هدف متمرکز است که نشان دهد آموزش عالی ایران چگونه به مقوله محیطزیست پرداخته است. این مطالعه از حیث نظری بر آراء جان هانیگن و از جهت اسلوب تحقیق بر روش تحلیل مضمون استوار است. مشارکت کنندگان در پژوهش شامل ده تن از مدیران وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و همچنین کارگزاران سازمان حفاظت از محیطزیست هستند که به صورت نمونه گیری نظری و هدفمند انتخاب شدند و مورد مصاحبه عمیق قرار گرفتند. در وهله اول پاسخگویان به این واقعیت اشاره داشتند که اگر الگوی هانیگن مبنای داوری باشد وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در مورد پایداری محیطزیست فعالیت خاصی انجام نداده است. در مرحله دوم در پاسخ به این پرسش کهوزارت علوم، تحقیقات وفناوری دراین زمینه اساسا ً چه نوع فعالیتی می تواند انجام دهد نکته و نظرهایی پیشنهاد شد. دادهها با استفاده از نرم افزار مک کیودا تجزیهوتحلیل شد. در وهله اول ازیافته های به دست آمده99کد استخراج شد، سپس با طبقه بندی کدها31مقوله شامل مداخله برنامه ریزی شده حاکمیت، توجه به اصل پیوستگی فرهنگی، آمایش سرزمینی،آگاهی بخشی و آموزش عمومی، گفتمان سازی دردانشگاهها، تقویت تشکلهای مدنی، اولویت بخشیدن به پژوهش درباره محیطزیست پایدار، تدوین برنامه های آموزشی محیط زیست محور، تقویت همکاری بین بخشی در راستای محیطزیست پایدار، بهره گیری از نقش متخصصان،ظرفیت- سازی ازطریق رسانه ها و مدیریت سبز شناسایی و برجسته سازی شد.
