هدف این پژوهش، تحلیل راهبردهای سازمانهای مردم نهاد محیط زیستی در برنامه های سازگاری با تغییرات آب و هوا و انرژی است. رویکرد این پژوهش تفسیرگرایی است و با استفاده از نظریۀ زمینهای انجام شده است. مشارکتکنندگان با استفاده از نمونه گیری هدفمند و در قالب نمونه گیری گلوله برفی انتخاب شدند که بر این اساس، تعداد 01 نفر از اعضای سازمانهای غیردولتی محیطزیستی شهر تهران در سال 1398 برگزیده شدند. داده ها با استفاده از مصاحبۀ نیمه ساختاریافته گردآوری و با استفاده از مراحل کدگذاری باز، محوری و انتخابی تجزیه و تحلیل شدند. مفاهیم حاصل از کدگذاری، درخرده مقوله ها و مقوله ها قرار گرفتند و الگوی پارادایمی استخراج شده در چهار بخش شامل شرایط علّی، شرایط مداخله گر، راهبردها و پیامدهاست که پیرامون پدیدۀ مرکزی شکل گرفت. تحلیل دادهها نشان دادند شرایط علی اثرگذار بر شیوهای جلب مشارکت سازمانهای مردمنهاد و آنچه موجب پیدایش پدیدۀ اقناع و راهبردهای مربوط به آن میشود، عبارتاند از: احساس مسئولیت نسبت به محیط زیست، توان علمی و اجرایی اعضای سمنها، خودکارآمدی و اعتقاد به تأثیر اقدام فردی )اثربخشی(. همچنین شرایط مداخله گر مؤثر بر پدیدۀ اقناع شامل ضعف جامعه در زمینۀ آگاهی )نسبت به وظایف فردی، دانش محیطزیستی و وضع موجود(، نبودن بسترهای مناسب در جامعه ازجمله ضعف در تعامالت گروهی، به کار نگرفتن زیرساختهای مناسب در ساختمانها و محدودیت قوانین، ضعف مدیریتی و تخریب محیط زیست است. علاوه بر این، نتایج پژوهش نشان دادند راهبردهای در پیش گرفته شده بهوسیلۀ سازمانهای مردم نهاد عبارتند از: آموزش و ارتقای دانش محیطزیستی در دو سطح درونسازمانی و برونسازمانی، به روزآوری دانش محلی، بیم و امید )نوید آیندۀ بهتر و بیم از مخاطرات احتمالی(، تغییر پایدار محلی )توانمندسازی، مشاغل جایگزین، تشکیل سازمان محلی(، انتفاع و ایجاد اجماع بین سیاستگذاران و بازیگران فعال انرژی برای مشرعیت بخشی در سطح دولت، صنعت و دانشگاه. پیامدهای در پیش گرفتن این راهبردها نیز عبارتاند از: ارتقای سطح آگاهی، مسئولیتپذیری، توانمندی و استقالل جوامع محلی، کسب درآمد و رونق اکوتوریسم. بهطور کلی، نتایج نشان دادند شیوۀ اصلی اعضای سمنهای محیطزیستی برای جلب مشارکت گروههای هدف، شیوۀ اقناع بوده است. اعضای سمنها برای تحقق این مهم، تالش خود را بر آموزش و انتفاع
