بافت های فرسوده شهری به دلیل فرصتهای مناسبی که برای تأمین و تولید مسکن برای اسکان سرریز جمعیت شهری، بهبود و ارتقاء محیط شهری و مقاوم سازی بناها ایجاد می کنند می توانند به پویایی بخشی از بافت های ارزشمند شهری کمک نمایند. ایران با دارا بودن حدود 50 هزار هکتار بافت فرسوده باید اقدام روشنی جهت استفاده از این مناطق برای توسعه و جلوگیری از گسترش بیشتر فیزیکی شهرها بنماید. اما بدلیل کمبود منابع مالی و عدم توانایی بخش های دولتی امکان بهره گیری کامل از این فضاها فراهم نشده است. به همین دلیل مشارکت بخش خصوصی می تواند فرصت های خوبی را برای ارتقا کیفیت بخش های فرسوده شهرها فراهم آورد. هدف این پژوهش بررسی نقش بخش خصوصی در مشارکت مالی جهت بازسازی و احیا بافت و سرمایه گذاری در این بافت هاست. مقاله حاضر با رویکردی توصیفی- تحلیلی تلاش نموده است تا با بررسی اسناد و تحلیل آن به علل اصلی عدم تمایل سرمایه گذاران برای مشارکت در بخش فرسوده شهر را شناسایی نماید.. همچنین این تحقیق بطور زیادی بر بحث های عمیق تحلیلی نویسندگان مبتنی است. هرچند در بعضی از موارد دسترسی به منابع مشکل بوده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که حضور بخش خصوصی به عنوان یک عنصر اثر گذار و ضروری می تواند در صورت کمک دولت و بازنگری در قوانین نقش مهم تری را در بازسازی بافت های فرسوده بعهده گیرد و در واقع به عنوان نهادی مکمل از فشار بار مالی بر بخش های دولتی بکاهد. یافته های تحقیق حاکی از این است که عوامل مختلفی روی میزان و تمایل سرمایه گذاران جهت ورود به بازار نوسازی و خرید املاک در بافت های فرسوده شهرها نقش ایفا می کنند. ازجمله ضعف اقتصادی، فقدان منابع اعتباری از کانال های رسمی، بعلاوه فقدان قوانین حمایتی و کندی سازمان های مرتبط دولتی تلاش بخش خصوصی را کم می کند. وضعیت ضعیف اقتصادی ساکنان این مناطق عامل دیگری است که این سرمایه گذاران را تشویق نمی کند تا در فرایند بازسازی شرکت کنند. ویژگی های کالبدی این مناطق با ریزدانگی خود مداخله را بدلیل مالکیت متعدد و متفاوت آنها سخت می کند. اما علیرغم همه این مشکلات بخش خصوصی می تواند از فشار مالی بر بخش های عمومی بعنوان بازوی مکمل کمک کننده باشد. استفاده از تجارب موفق دیگر کشورها با اقدامات و سیاست های مختلف می تواند مفید باشد. برای مثال بعضی از دولت های اروپایی وام های کم بهره ه
