جغرافیای کارآفرینی به عنوان بخشی از جغرافیای انسانی، سعی در پاسخ به این سوال دارد که چه ویژگی‌های سرزمینی منجر به شکل‌گیری مناطق کارآفرین، و توزیع جغرافیایی نابرابر کارآفرینی در بین مکان‌ها می‌شود. به نظر می رسد بیش از آن که مکان به خودی خود منجر به کارآفرینی شود، این تصورات فضایی اقتصادی از مکان‌ها هستند که منجر به کارآفرینی در مناطق می‌شود. تصورات فضایی اقتصادی به ذهنیت جمعی افراد نسبت به یک فضا و مکان اشاره دارد. می‌توان حداقل سه تصور فضایی اقتصادی از مکان بر مبنای نظریات کارآفرینی برشمرد. دیدگاه نخست، بر ویژگی های درونزای یک منطقه و استثنایی بودن مکان تاکید دارد و آن را در یک فرایند اجتماعی تاریخی تدریجی در نظر می‌گیرد. رویکرد دوم، مکان را به عنوان علت و پیامد تفاوت در ارزش ها، فرهنگ، ساختارهای اقتصادی، نهادها و تاریخ یک ملت می‌بیند. در این نگرش، مکان می‌تواند خود یک فرصت و هم محیطی مناسب برای تحقق فرصت‌ها باشد. از این رو ، مباحث مربوط به حکمروایی کارآفرینی در این نگاه قرار می‌گیرد. در دیدگاه سوم، محیط خود مولد کارآفرینی است که بقای پروژه های سرمایه گذاری مکان مند را از طریق مشارکت سرمایه افزایش می دهد. رویکردهای اکولوژی پروژه و اکوسیستم‌های کارآفرینانه را می-توان در این دیدگاه جای داد. بر اساس این چارچوب از تصورات فضایی اقتصادی از مکان، رویکردهای کارآفرینی و ارتباط آن با جغرافیا در این فصل مورد بررسی قرار گرفتند و رویکردهای تکمیلی به آن ضمیمه شد.
