صدیقه لطفی

جمعآوری، مدیریت و واکاوی دادههای موردنیاز، یک پیششرط اساسی در زمینه مدیریت کلان و یکپارچه شهری محسوب میشود. امروزه این عملیات در قالب SDIقابلتحقق است که ارزیابی و شناسایی بسترهای پیادهسازی آن از مباحث کلیدی آن میباشد. هدف این تحقیق شناسائی عوامل محدودکننده ایجاد و برپایی زیرساخت اطلاعات فضایی شهری اهواز، بر اساس مدل فازی پایه شاخص آمادگی میباشد. دادههای پژوهش بهصورت پیمایشی گردآوریشده سپس تحلیل آن در مدل آمادگی زیرساخت اطلاعات فضایی انجام شده است. بنابراین زیرساخت اطلاعات فضایی شهری اهواز در پنج عامل سازمانی، منابع انسانی، اطلاعات، فناوری و مالی، و در قالب 16مورد معیار تصمیمگیری، مورد ارزیابی قرار گرفته است. در گام نخست پژوهش، دادههای موردنیاز از پرسشنامههای تکمیل شده توسط کارشناسان و متخصصان آشنا با SDIو ،GISاز مراکز دولتی و بخش خصوصی اهواز، استخراج گردیده است در مرحله بعد و پس از گردآوری داده، مقادیر شاخصهای کلی و عوامل پنجگانه بر اساس مدل مورداستفاده تحقیق محاسبه شدند. یافتههای کلی پژوهش نشان داد وضعیت شاخص آمادگی زیرساخت اطلاعات فضایی شهری اهواز، برابر با 0/47میباشد. ارزیابی عوامل موردمطالعه مدل نشان داد که عامل سازمانی مهمترین مورد محدودکننده در توسعه زیرساخت SDIاهواز است و از میان معیارها نیز، بالاترین و کمترین امتیاز را به ترتیب دسترسی به نرمافزارهای مکان محور و رهبری فردی، به خود اختصاص دادهاند. در مجموع، مطابق نتایج بهدستآمده این پژوهش، %44از مجموع 16 معیارهای تصمیمگیری (شامل 7معیار)، در سطح پایینتر از مقادیر متوسط ( )%50بودهاند که بهعنوان عامل محدودکننده اصلی در توسعه زیرساخت اطلاعات مکان محور شهری اهواز عمل مینمایند. همچنین بر اساس نتایج این تحقیق، چنین به نظر میرسد که در توسعه SDIشهری اهواز، عوامل غیرفنی بیشتر از مسائل فنی میتوانند بهعنوان عامل محدودکننده مؤثر باشند