صدیقه خانجانی جلودار

گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) و گونه‌های نیتروژن فعال (RNS) نقش‌ مهمی را به‌عنوان مولکول‌های سیگنال‌دهندۀ در فیزیولوژی عصبی ایفا می‌کنند. درحالی‌که سطوح بالای ROS و RNS می‌تواند منجر به آسیب عصبی شود؛ سطوح پایین آن‌ها سبب تحریک رشد و نمو و اثرات محافظتی می‌شود. اخیراً پیشرفت‌های قابل توجهی در زمینۀ کاربردها و درمان‌های زیست‌پزشکی با استفاده از فناوری پلاسمای اتمسفری سرد صورت گرفته است. این رویکرد نوآورانه موفقیت قابل‌توجهی را در زمینه‌های مختلف از جمله رشد و تکثیر سلولی، تمایز و محافظت در برابر استرس‌اکسیداتیو نشان داده است. این نتایج مطلوب به فعال شدن مسیرهای مبتنی بر گونه‌های فعال از طریق تحریک پلاسمای اتمسفری سرد نسبت داده می‌شود. نشان داده شده است که پلاسمای اتمسفری سرد می‌تواند اثرات محافظتی وابسته به دوز و زمان ‌بر سلول‌های مغز با دخالت در مسیرهای بقا و تکثیر سلولی از طریق گونه‌های فعال داشته باشد و می‌تواند یک استراتژی‌ درمانی بالقوه برای محافظت از سلول‌های عصبی در برابر آسیب‌های سیستم عصبی مرکزی (CNS) باشد؛ از این رو، این بررسی بر روی اثرات بازسازی و محافظت عصبی و مکانیسم‌های پلاسمای اتمسفری سرد در درمان آسیب‌های عصبی تمرکز دارد و آخرین پیشرفت‌ها در کاربرد این فناوری در CNS را ارائه می‌کند.