موسسات آموزش عالی برای تداوم فعالیت هایشان به منابع درآمدی متعدد نیاز دارند. هرچند اغلب دانشگاه های جهان دارای منابع ثابتی هستند، اما همواره کوشش می کنند تا راه های نوینی برای تولید درآمد بیایند تا بدین طریق به دنبال افزایش امنیت مالی در مواقع بحرانی باشند. مقاله حاضر با استفاده از اسناد و مدارک به بررسی تحلیلی تامین مالی آموزش عالی در دانشگاههای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه و مقایسه آن با روش های تامین مالی آموزش عالی ایران پرداخته است. نتایج تحقیق نشان داد که روش های تامین مالی دانشگاه ها بر حسب نوع ساختار آموزشی، نوع نگاه فرهنگی- اجتماعی و ظرفیت ارائه تامین مالی عمومی کشورها متفاوت می باشد. این نتایج حاکی از کاهش وابستگی دانشگاه های معتبر، به بودجه دولت ها و افزایش اتکا به منابع مالی بدیل مانند فروش خدمات آموزشی-پژوهشی، درآمد موقوفات، قراردادهای خصوصی و کمک های موسسات و بنگاه های اقتصادی است که این امر بویژه در دانشگاه های آمریکا و اروپا نمود بیشتری دارد. در مقابل، وابستگی شدید به منابع دولتی و عدم تنوع بخشی مالی وجه بارز تامین مالی دانشگاه های دولتی ایران است. دانشگاه های ایران می بایست با داشتن تمهیداتی در زمینه تنوع بخشی مالی چون ارتباط با صنعت، فروش خدمات آموزشی، پژوهشی، ارتباط با بخش خصوصی، برون سپاری، و استفاده از نیروی خیرین به جایگاه واقعی خود قوت بخشند.
