این تحقیق با هدف مطالعه تطبیقی نقش سازمان های مردم نهاد محیط زیستی در آموزش محیط زیست در ایران، بلغارستان و برزیل انجام شد. منبع گردآوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای یا به عبارتی اسنادی (استفاده از مقالات معتبر و سایت های رسمی) بود. علاوه بر این از سایت های سازمان های غیر دولتی (NGO) فعال در زمینه محیط زیست سه کشور مورد مطالعه، استفاده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که ایران در ابتدای مسیر آموزش محیط زیست قرار دارد. گرچه اقدامات محدود ولی موثر در این حوزه صورت گرفته است، اما سازمان های مردم نهاد محیط زیستی در ایران جایگاه مناسبی ندارد و توان کمی برای جلب مشارکت مردم دارد. بنابراین نیاز به بستر مناسب سیاسی، اقتصادی-مالی و اجتماعی دارد. در بلغارستان نیز تقریباً همین شرایط حکم فرما است، با این تفاوت که سازمان های غیردولتی محیط زیستی بلغارستان، روش های مناسب مدیریت و رهبری را هم ردیف با مشکلات مالی می دانند. اما در برزیل، بیشتر به یک سناریوی جدید آموزشی نیاز می باشد که در آن سازمان های غیردولتی محیط زیستی بتوانند جنبه هایی را پوشش دهد که نه تنها آموزنده و هدفمند است بلکه حیاتی نیز هستند. سازمان های مردم نهاد محیط زیستی با استفاده از روش های مناسب مدیریت و جلب مشارکت مردمی می توانند کارایی خود را در جهت حفظ محیط زیست بهبود بخشند. مهم ترین عوامل توسعه برای سازمان های غیردولتی محیط زیستی را می توان، رهبری قوی، منابع مالی و در دسترس بودن مهارت های کسب و کار و آمادگی برای همکاری با دولت محلی دانست. این در حالیست که دسترسی به منابع مالی نه تنها ضروری، بلکه برای توسعه بیشتر سازمان های غیردولتی بسیار با اهمیت است.
