با شیوع ویروس کرونا در دسامبر 2019 و بسته شدن مراکز آموزشی بسیاری از کشورها، در‌جهت جبران تعطیلی امور آموزشی، آموزش و یادگیری مجازی به عنوان بهترین راهکار، جایگزین آموزش سنتی شد. حال آنکه قبل از بحران کرونا آموزش از راه‌دور در بیشتر دانشگاه‌ها و همچنین در مناطق صعب العبور و دورافتاده، و مناطقی که درگیر جنگ بودند، مورد حمایت قرار می‌گرفت، اما امروزه آموزش مجازی، به علت پاندمی کرونا به مدارس رسیده و در کلیه مراکز آموزشی به عنوان یک ضرورت مورد استفاده قرارمی‌گیرد. روی آوردن نظام‌های آموزشی کشورها به آموزش مجازی نیازهای جدید آموزشی را، هم از لحاظ زیرساخت‌های اینترنتی و دسترسی به ابزاری‌هایی مانند: لپ‌تاپ، تبلت و یا گوشی هوشمند و هم از لحاظ رویکرد‌های نوین آموزشی به‌وجود آورده است، به عبارت دیگر برای اثربخشی آموزش مجازی باید به زیرساخت‌های فنی و آمادگی‌های معلمان، مدارس و دانش‌آموزان توجه نمود. این پژوهش با هدف بررسی میزان آمادگی کشورهای ایران، آلمان و انگلستان از نظر زیرساخت‌های لازم برای آموزش مجازی به روش تحلیلی- مقایسه ای و با توجه به الگوی جرج بردی انجام شده است و با توجه به سه مولفه‌ی دسترسی دانش‌آموزان به کامپیوتر و اینترنت، آمادگی نرم‌افزاری و سخت افزاری مدارس و توانمندی معلمان در آموزش‌های از راه‌دور؛ اطلاعات و داده‌ها از طریق جستجو در بانک‌های اطلاعاتی موجود در شبکه جهانی اینترنت و مقالات مختلف داخلی و خارجی و همچنین گزارشات رسمی کشورها گردآوری شدند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد بخش عمده‌ای از کشورهای جهان آمادگی ورود به دنیای جدید آموزش‌های مجازی را دارا نبوده‌اند. آمادگی کشورمان برای ارائۀ آموزش‌های مجازی مانند اکثر کشورهای درحال توسعه بوده، به این صورت که در سه مولفه مورد بررسی درحد متوسط بین30 تا60 درصد بوده است و کشور ما به نسبت آلمان و انگلیس آمادگی کمتری برای ورود به دنیای آموزش مجازی را داشته است.
