از آنجا که هدف بسیاری از سیاست های اقتصادی دست یابی به رشد اقتصادی بالاتر است، مخاطرات زیست محیطی ناشی از فعالیت های اقتصادی به موضوعی بحث برانگیز تبدیل شده است و با توجه به این که بیشتر کشورهای در حال توسعه از لحاظ آلودگی های زیست محیطی جز کشورهای آلاینده در جهان محسوب می شوند، انجام پژوهش هایی در زمینه اهمیت مسائل زیست محیطی در کشورهای در حال توسعه نظیر ایران ضروری به نظر می رسد. در پژوهش حاضر تلاش شده است تا بر مبنای یک الگوی پایه و سه الگوی بخشی، اثر تولید ناخالص داخلی بر آلایندگی محیط-زیست در ایران بررسی شود. برای این منظور از رهیافت خودرگرسیونی با وقفه های توزیعی و داده های 1350-1396 استفاده شد. نتایج حاصل از برآورد الگوی پایه نشان داد که تولید در بلندمدت اثری مثبت بر انتشار دی اکسیدکربن دارد. همچنین اگرچه در بخش خانگی نتایج حاکی از عدم تاثیرگذاری تولید بر انتشار دی-اکسیدکربن در کوتاه مدت و بلندمدت است ولی برای دو بخش صنعت و حمل و نقل، نتایج بیانگر اثر مثبت تولید بر انتشار دی اکسیدکربن توسط این بخش ها در بلندمدت است. این بدان مفهوم است که فعالیت های صنعتی و نیاز روز افزون مصرف حامل های انرژی برای رسیدن به سطح تولید بالاتر و ارائه خدمات بیشتر در حمل و نقل (به عنوان دومین بخش پر مصرف انرژی بعد از بخش خانگی و تجاری) باعث افزایش انتشار آلاینده های زیست محیطی شده است. بر این اساس پیشنهاد می شود تا سیاست گذاران و قانون گذاران با اتخاذ سیاست های مناسب اقتصادی نظیر اصلاح قیمت حامل های انرژی بویژه در بخش خانگی و اصلاح الگوی مصرف انرژی از انرژی-های آلاینده به سمت انرژی های پاک، در راستای بهبود کیفیت محیط زیست کشور همت گمارند.
