در پژوهش حاضر نخست رفاه اقتصادی با استفاده از شاخص ترکیبی رفاه اقتصادی مبتنی بر چهار مؤلفه‌ی جریان مصرف، انباشت ثروت، امنیت و توزیع درآمد محاسبه و برآورد شد. سپس با استفاده از رهیافت خود رگرسیونی با وقفه‌های توزیعی در قالب سه الگو، اثر تعمیق مالی بر رفاه اقتصادی در دوره زمانی ۱۳۵۰ تا ۱۴۰۱ مورد بررسی و آزمون قرار گرفت. در این راستا در باب تعمیق مالی از سه شاخص در مطالعه حاضر استفاده و الگوی پژوهش بر اساس شاخص مجزایی تصریح و برآورد گردید. محاسبه شاخص ترکیبی رفاه بیانگر آن است که شاخص رفاه از برنامه‌ی اول تا برنامه پنجم روند افزایشی داشته است. به‌نحوی‌که از رقم ۹/۲۰ در برنامه اول به رقم ۳/۶۰ در برنامه‌ی پنجم رسیده است. همچنین پس از برنامه‌ی سوم سطح رفاه بیشتر از میانگین کل دوره بوده است. روند حرکتی شاخص‌های تعمیق مالی نیز حاکی از وجود روندی تقریباً افزایشی است. نتایج برآورد الگو در بلندمدت نشان می‌دهد هر سه شاخص تعمیق مالی با اثری مثبت بر رفاه اقتصادی همراه است؛ همچنین رشد اقتصادی و درآمد سرانه اثری مثبت و تورم اثری منفی بر رفاه اقتصادی دارد. یافته‌ی دیگر آن‌که در دوران قبل انقلاب تا پایان جنگ (۱۳۵۵ تا ۱۳۶۸) و پسا برجام به نحو معناداری از سطح رفاه اقتصادی ایران کاسته شده است.
