عدالت آموزشی همواره مرکز توجه نهاد های آموزشی بوده است. هدف از این مقاله بررسی مولفه های عدالت آموزشی و ارتباط آن با آموزش مجازی می باشد. موضوع آموزش مجازی در دوران کرونا راه حلی بود که سازمان بهداشت جهانی و یونیسف و دولت ها پیشنهاد کردند. در نظام آموزشی ایران نیز در این سه سال فرصت تازه ای برای معلمان و دانش آموزان فراهم آمد. منتهی نا آشنایی با فناوری جدید و فرصت های نابرابر آموزشی در این زمینه چالش هایی را به وجود آورد که عدالت آموزشی را تحت الشعاع قرار داد. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی به این مهم پرداخته است. نتایج پژوهش نشان داد که بحران کرونا فرصتی برای شناسایی ضعف ها ،کمبودها و نقص های زیرساختی در زمینه عدالت آموزشی و نمایان ساختن عدم توازن در توزیع زیر ساخت های مورد نیاز در بخش اینترنت و شبکه های تلوزیونی به خصوص در مناطق مرزی و دور از دسترس به وجود آورده است. بررسی عدالت آموزشی به عنوان یک واقعیت عینی و با ارزش در نظام آموزشی در تحقیقات داخلی و خارجی بسیاری مورد برسی قرار گرفته است. که عمدتا در ارتباط با شناسایی مولفه های آن بوده است اما آن چه این تحقیق را از پژوهش های قبلی متمایز می کند توجه به رابطه ی آموزش مجازی با عدالت آموزشی می باشد. استفاده از آموزش مجازی بسیاری از نابرابری های آموزشی را می تواند کاهش دهد. به عنوان نمونه در مناطقی که روش تدریس معلمان از کیفیت پایین تری نسبت به همتایان شهری برخوردار هستند و منابع کمتری در اختیار دارند از طریق آموزش مجازی پوشش داده می شود و یا برای دانش آموزانی که نمی توانند در کلاس های برنامه ریزی شده حضور پیدا کنند موقعیت مناسبی ایجاد می کند. اما از طرفی استفاده از آموزش مجازی نیاز به تکنیک ها و روش ها و ابزارهایی مانند رایانه و تلفن همراه دارد که امکان دسترسی و استفاده برابر برای همه ی فرگیران به این امکانات وجود ندارد. در مجموع با توسعه ی فناوری اطلاعات و زیر ساخت های آموزشی و طراحی برنامه های درسی مناسب و ایجاد فرصت های آموزشی برابر می توان انتظار داشت به طور نسبی عدالت آموزشی در آموزش مجازی به وجود آید.
