ملمّع نوعی شعر در زبان پارسی است که شاعر یک مصراع بیت را به فارسی و مصراع دیگر بیت را به عربی بسراید و یا این که یک بیت را فارسی و یک بیت را عربی بگوید. البته ملمّع شیوه های دیگری را نیز دارد. هر چه باشد، سرودن ملمّعات توسط ادبای ایرانی پارسی سرا، دال بر تسلط آنان به زبان و ادب عربی و یکی از پیوندها و پل های ارتباطی میان این دو شاخه ادبیات اسلامی است. یکی از شاعران ایرانی که ملمّعات ارزنده و قابل توجهی دارد، ابن یمین فریومدی شاعر توانمند سربداران و بزرگترین قطعه سرای قرن هشتم هجری است. این مقاله با تکیه بر شیوه وصفی تحلیلی، در صدد آن است که سبک های مختلف ملمّعات ابن یمین را بررسی کرده و این ملمّعات را از حیث محتوایی و بلاغی نیز مورد بررسی قرار دهد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که ابن یمین از شیوه های مختلفی در ملمّعات خود بهره جسته و این ملمّعات آکنده از صنایع و فنون بلاغی است. وی از این فنّ شعری در جهت بیان نکات اخلاقی یا مدح ممدوحان خود استفاده کرده است، دو درون مایه ای که بیشترین سهم را در میان مضامین کل اشعار وی نیز به خود اختصاص داده است.
