مظفر النواب شاعر معاصر عراقی، شاعری است متعهد و مقاوم که گرایش چپ داشته و مدت ها عضو حزب کمونیست عراق بود، ولی او سرانجام از اعماق دلش به یقین می رسد که آرمان های مقاومش با منش مبارزاتی این حزب همخوانی ندارد، لذا از آن جدا شده و عملکرد سران آن را توبیخ می کند، ولی وی همیشه شاعری متعهد به مقاومت و پایداری در راه نجات وطن از استبداد و ظلم و ستم باقی می ماند؛ از دیگر نمودهای تعهد نواب، حمایتی است که او از جریان های مقاومت و ستایش پایمردان راه مبارزه و قیام دارد، هدف این مقاله بر آن است که با تکیه بر شیوه وصفی تحلیلی به بررسی مهم ترین بارقه های پایداری در اشعار سیاسی نواب بپردازد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که نواب پیوسته درصدد دگرگون کردن واقعیت تلخ و اسف بار کنونی جهان عرب است، همیشه مبارزان راستیننی چون عبدالله تروریست را می ستاید،که بوق های تبلیغاتی غرب و مزدور عرب، او را تروریست می خوانند، زیرا معتقد است که وی، الگوی والای مبارزان تمام عیار عرب و مردِ انجام مأموریت های دشوار است. نواب با اعتقاد به مبارزه مسلحانه، به عبدالله گوشزد می کند که در دام معاهده های دروغین صلح و سازش با رژیم صهیونیستی نیفتد، زیرا این راه حل های مسالمت آمیز ره به جایی نخواهد برد. مراد نواب از عبدالله تروریست همان مبارزان غیور مقاومت اسلامی لبنان هستند. نواب به عنوان یک قوم گرای میهن پرست حملات بیگانگان را به کشورهای عربی اسلامی محکوم کرده و علت این واقعیت تلخ را ناتوانی و سستی حاکمان عرب و تفرقه و درگیری های داخلی میان عرب ها می داند.
