شادمهر میردار

مقدمه: مطالعه مقطعی حاضر با هدف بررسی ارتباط میزان فعالیت بدنی و شدت بیماری در بیماران بستری انجام گرفته است. مواد و روش ها: نمونه آماری پژوهش را 295فرد مبتلا به تشکیل میدادند که به صورت داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها شامل 104بیمار بحرانی بستری در واحد مراقبتهای ویژه ( )ICUو 191بیمار بدون عوارض شدید غیر بستری در ICUبودند. ارزیابی فعالیت بدنی با استفاده از فرم کوتاه پرسشنامه فعالیت بدنی ( )IPAQانجام شد. ارزیابی دریافت غذایی با استفاده از پرسشنامه نیمه کمی بسامد خوراک (FFQ) 147سوالی انجام گرفت. یافتههای پژوهش: نتایج این مطالعه رابطه معکوس و معنیداری را بین میزان فعالیت بدنی و آیتم های وزن ()P˂0.001 و شاخص توده بدنی ( )P˂0.001بیماران نشان داد. همچنین بیماران با فعالیت بدنی بیشتر به طور معنیداری سطح بالاتری از اکسیژن وریدی ( )P=0.001و بیکربنات ( )P=0.028داشتند. نتایج این پژوهش پس از تعدیل عوامل مخدوشگر احتمالی نشان داد که در بیماران بستری مبتلا به ، میزان فعالیت بدنی با شدت بیماری در ارتباط نمیباشد (.)P=0.098 اگرچه آنالیز زیر-گروهی براساس جنسیت بیانگر ارتباط معکوس میزان فعالیت بدنی و شدت بیماری در زنان مبتلا به .)OR:0.045, CI:0.040- 0.479, P=0.010( بود بحث و نتیجهگیری: به نظر میرسد فعالیت بدنی مناسب توانسته است نقش تعیین کنندهای در پیشگیری و مدیریت ابتلا زنان به حالت شدید بیماری ایفا کند. مطالعات بیشتری به منظور نتیجهگیری دقیقتر در این زمینه مورد نیاز است