سید اسماعیل حسینی نژاد

یکی از مسائل بسیار با اهمیت در فعالیتهای عضلانی نسبتا قوی و شدید، خستگی است. وقتی خستگی رخ می دهد عملکرد طبیعی اعصاب و عضلات که در حال انقباض هستند مختل شده، به این معنی که توانایی عضلات برای اعمال نیرو در حال کاهش است که علت، ناتوانی بدن برای پاسخگویی به افزایش تقاضای انرژی در عضلات است. بطور کلی دو نوع خستگی وجود دارد: خستگی مرکزی و خستگی محیطی. خستگی مرکزی، مربوط به سیستم عصبی مرکزی و مربوط به اتصالاتی از مغز به اعصاب که در انقباض عضله دخالت دارند میباشد. خستگی محیطی مربوط به توانایی عضله برای انجام کار فیزیکی است. خستگی عضلانی طیفعالیتهای ورزشی پدیده معمولی است که باعث اختلال در عملکرد حرکتی میشود (مولا و همکاران ، 2011).جهت برآورد خستگی عصبی و عضلانی از روشهای مختلفی استفاده شده است. در میان این روشها، استفاده از الکترومیوگرافی سطحی به عنوان یک ابزار اندازه گیری غیرتهاجمی معتبر از خستگی عصبی و عضلانی پذیرفته شده است (گریف و همکاران ، 2008). خستگی ناشی از ورزش توانایی فیزیولوژیکی بدن را برای حفظ سطوح خاصی از عملکرد و شدت ورزش کاهش می دهد(سان دی و همکاران ؛2012). بنابراین، اقدامات مربوط به ریکاوری به اندازه فعالیت بدنی اهمیت دارند، زیرا ترمیم ناکافی ظرفیت های عملکردی بدن در بین فعالیت های تمرینی یا مسابقات، به کاهش ظرفیت کاری ورزشکار می انجامد (گودوین ؛2002). ریکاوری نامناسب می تواند باعث خستگی، کاهش سازگاری، کاهش عملکرد درنتیجه فراخستگی یا بیش تمرینی شود. (آقا علی نژاد وهمکاران، 1388). ورزشکاران از بسیاری از مداخلات درمانی مختلف مانند ورزش با شدت کم، سرما درمانی ،گرما درمانی ،ماساژ ،کشش ،اکسیژن درمانی در محیط پرفشار وغیره در تلاش های خود برای سرعت بخشیدن به بهبود و ریکاوری بین وهله های تمرینی شدید و حفظ عملکرد ورزشی استفاده می کنند