هدف: ظهور دانشگاه کارآفرین در نتیجۀ توسعۀ درونی دانشگاه و تأثیر عوامل بیرونی و اهمیت روزافزون دانش و نوآوری در جامعه صورت می گیرد. هدف محققان این پژوهش، شناسایی شاخصهای دانشگاه کارآفرین و ارائۀ الگو برای دانشگاههای دولتی بود. روش: روش این پژوهش، مطالعۀ آمیختۀ اکتشافی متوالی است. در بخش کیفی از نظریۀ داده بنیاد و در بخش کمّی از روش همبستگی مبتنی بر تحلیل حداقل مربعات جزیی و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد. جامعۀ آماری شامل سیاستگذاران و اساتید صاحب نظر در زمینۀ آموزش عالی و کارآفرینی، مدیران مراکز کارآفرینی، رشد و پارکهای علم و فنّاوری، مسئولان بخش صنعت و دانشجویان دکتری دانشگاههای تهران، شهید بهشتی و علامه طباطبایی بود. در بخش کیفی 20 نفر با مصاحبۀ نیمه ساختارمند و روش نمونه گیری هدفمند نظری و در بخش کمّی 223 نفر با روش تصادفی خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. یافته ها: در مرحلۀ کدگذاری محوری، موجبات علّی و زمینه ای و واسطه ای، کنشها و تعاملات و آثار، احصا و مدل مفهومی ارائه شد. در بخش کمّی، 72 گویه و 20 مؤلفه با بار عاملی، میانگین واریانس استخراجی و روایی همگرا بالای 4/0، ضرایب معناداری بالای 96/1، ضریب تعیین و نیکویی برازش مناسب(55/0) تأیید شدند. نتیجه گیری: دانشگاهها به ساخت و توسعۀ یک اکوسیستم کارآفرینی نیاز دارند تا در آن کارآفرینی شکوفا شود. اکوسیستم کارآفرینی نتیجۀ تعامل و تعهد جامعه و دانشگاه، نقشها، زیرساختها و اتفاقاتی است که محیطی مناسب را برای ایجاد و توسعۀ سطوح فعالیتهای کارآفرینانه فراهم می کنند.
