زبان شاعر علاوه بر آن که ابزار ارتباطی او با مخاطب است، نمایان گر ویژگی های ذهنی و روحی اوست. او برای بیان آن چه در ذهن و ضمیر خود دارد از واژگان کمک می گیرد، آنها را در محورهای هم ن شینی و جان شینی قرار می دهد و از این طریق م ضامین بدیع خلق می کند. در انواع شعر فارسی، قالب غزل، جلوه گاه زیباترین تجربه های شاعرانه و درونی ترین اح سا سات شاعر ا ست و به بهترین نحو، روحیات او را هویدا می سازد. عطار نی شابوری یکی از شاخص ترین غزل سراهای عرفانی ا ست که تاثیر قابل توجهی بر شاعران پس از خود دا شته ا ست. با این حال تاثیر غزل های او بر غزل های حافظ شیرازی و موارد اختلاف غزل های آنان مبهم مانده است. در این مقاله، سعی شده است تا نحوه به کارگیری واژگان در محور هم نشینی غزل های عطار و حافظ، بررسی و مقایسه شود.
