سازه ی تصویرهای هر شاعر از مصالح ادبی خاصی تشکیل می شود که به فراخور نوع بهره گیری هر هنرور از ابزارهای مختلف ادبی، سیاق و ساختار آن با تصویرهای دیگران متفاوت است. در بررسی منطق الطیر عطّار، بیشتر پژوهش ها معطوف به مقوله های معنایی و محتوایی شعر اوست و اندک مطالعاتی که به صورت و ساختمان تصویرهای او پرداخته اند، به تحلیل و بحث نمادهای این اثر بسنده کرده اند. این پژوهش که به شیوه ی کتابخانه ای نوشته شده است، می کوشد تا ضمن بررسی و سنجش ابزارهای ادبی منفرد (تشبیه، استعاره های مصرّحه و مکنیه، و کنایه های مفرد) و ترکیبی (استعاره ی کنایه، استعاره ی ایهامی کنایه، و استعاره ی ایهامی کنایه ی تشبیهی) در تحلیل سازه های تصویرهای منطق الطیر، میزان تأثیرگذاری شگردهای آمیغی «کنایه محور» بر هندسه ی این تصویرها را به نمایش گذاشته و اهمیت جایگاه عطار را در ساخت و پرداخت تصویرها به نمایش بگذارد. یافته های این پژوهش نشان دهنده ی این موضوع اند که در آفرینش بنای تصویرهای منطق الطیر، شبکه ی درهم تنیده ای از مصالح بیانی نقش دارند که علی رغم سادگی ظاهری، پیچیدگی ظریف و نازکی به تصویر می بخشد، چنان که برای تحلیل آن ناگزیر باید اجزای تصویرها را شکافت و بررسی کرد. بیشترین سهم را در بین مصالح بیانی، صناعت «کنایه ی مفرد» و سپس «کنایه های ترکیبی» یا «صناعات کنایه محور» دارند و دیگر شگردهای ادبی از پسِ این شگردهای ادبی قرار می گیرند. لذا در هندسه ی تصویرهای بلاغی منطق الطیر، کنایه ها(ی مفرد و ترکیبی) به مثابه ستون هایی مستحکم و بی همال مشاهده می شوند.
