سبکها در جریان طبیعی تحولات تاریخی تغییر م یکنند و تکامل مییابند. در جریان این جاب هجایی و تغییر، برخی شاعران نقشی کلیدی و حیاتی ایفا میکنند. این شاعران برای رهایی از ابتذال و دوری از سنتهای ادبی مکرر و مبتذل، به نوجویی م یپردازند و با تلاش برای ایجاد گسستی میان خود و سنتهای پیشین، به خلق عناصر نو دست میزنند. این هنرمندان یا خود به خلق صناعتی تازه دست می یازند، یا صناعتی از اسلوب های پیشین را که به چشم دیگران نیامده است برمیگزینند و با تکامل آن، به سبک شخصی خود صبغه ای خاص میبخشند، یا با معرفی آن صناعت به شاعران دیگر سبک خود را م یپرورند. حافظ نمونه بارز یکی از این هنرمندان است. این جستار میکوشد، ضمن ب همنزله صناعتی آمیغی و موجود ،« استعاره ایهامی کنایه » تشریح دوبار ه صناعت (ب هصورت ناخودآگاه و نه با علم به قضیه)، در شعر پیش از حافظ، نقش او در را کش ف جدی و تکمیل این صناعت و استفاده معتدل از آن و نیز انتقال آن به سبک هندی، که اوج ب هکارگیری این صناعت است، نمایان کند.
