توسعه از مفاهیم عمده و چالش برانگیز برای بشریت است که صورت رقابتی آن برای دستیابی به معیارهای استاندارد زندگی از ابتدای قرن بیستم نمود یافته و بعد از جنگ جهانی دوم، در مباحث علمی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی، کشوری و مناسبات و مسائل بین المللی جایگاه ویژه پیدا کرده است. برخورداری متوازن و رعایت تعادل و برابری در دستیابی به شاخص های توسعه در کلیه ابعاد آن،به خصوص در سطح منطقه ای در کشورهای در حال توسعه و به خصوص در کشور ما یکی از چالش های اصلی دستبابی به توسعه پایداراست. در این راستا هدف از پژوهش حاضر، شناخت و ارزیابی شاخص های توسعه پایدار در استان مازندران می باشد. در پژوهش حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی به انجام رسیده است، سعی بر این بوده که شاخص های توسعه پایدار در 18 شهرستان استان مازندران بر اساس 6 شاخص کلی ارتباطات، اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی و درمانی، فرهنگی و گردشگری و خدمات شهری و در قالب 48 متغیر فرعی در استان مورد ارزیابی قرار گیرد. و در نهایت در این پژوهش از روش ضریب آنتروپی شانون، مدل تحلیل شبکه ای و ANP و مدل وایکور استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که شهرستان بابل از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه حداکثر میزان ممکن یعنی عدد 1 را در استان کسب و در فاصله زیادی از دیگر شهرستان ها قرار دارد که این امر نشان دهنده نابرابری در برخورداری از شاخص های توسعه در میان شهرستان های استان مازندران می باشد و لزوم توجهات عمده در نحوه ی پخش منابع توسعه، در نظر گرفتن عدالت در بهره مندی، و عدم توجه و سرمایه گذاری در یک مکان خاص را دارد.
