رزیتا فتحی

مقدمه و هدف: اضافه وزن و چاقی به عنوان یکی از دغدغه­ ها ی مسئولان نظام سلامت مطرح شده است. آیریزین مشتق از ژن FNDC5 مایوکاینی است که به دنبال فعالیت بدنی و تمرین باعث تولید حرارت شبیه بافت چرب قهوه ای می­ شود. آیریزین مقاومت به انسولین را کاهش داده و تحمل گلوکز را بهبود می­ دهد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سطوح پلاسمایی آیریزین در زنان یائسه و غیر یائسه دارای اضافه وزن می­ باشد. روش شناسی: 12 زن یائسه (میانگین سن 6/02 ± 53/42سال و میانگین وزن 9/46± 73/83کیلوگرم) و 12 زن غیر یائسه (میانگین سن 7/91 ± 32/08 سال و میانگین وزن 2/11± 33/74 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت کردند. برنامه تمرینی شامل 24 جلسه تمرین هوازی بود که طی هشت هفته، سه بار در هفته و شدت %80-40 حداکثر ضربان قلب ذخیره اجرا شد. مدت زمان تمرین در هفته اول 25 دقیقه بود به طوری که در هفته هشتم به 45 دقیقه رسید. قبل و بعد از دوره تمرینی، سطوح پلاسمایی آیریزین، گلوکز، انسولین، مقاومت به انسولین و شاخص­ های ترکیب بدن اندازه­ گیری شد. یافته­ ها: تغییر معنی ­داری در وزن، BMI و WHR آزمودنی ها پس از 8 هفته تمرین هوازی مشاهده نشد (0/05p) و در زنان غیر یائسه تغییر معنی­ داری مشاهده نشد (0/05p) در حالی که تغییرات معنی­ داری در زنان غیر یائسه مشاهده نشد (0/05p) اما در گروه زنان غیر یائسه تغییر معنی­ داری نداشت (0/05p) در حالی که ارتباط معنی­ داری بین آیریزین با گلوکز، درصد چربی، نسبت دور کمر به دور لگن و اکسیژن مصرفی بیشینه مشاهده نشد (0/05