برآمدن پست مدرنیسم به منزله جنبشی فکری و بروز رویکرد رادیکال آن ، پیامد سرخوردگی جامعه اروپایی از دستاوردهای مدرنیته است . منتقدان نتیجه واقعی عقلانیت مدرن را، دنیایی بحران زده ، سردرگم ، مشحون از خشونت و پیش بینی ناپذیر میدانند. این جنبش در طول چند دهه به جریانی جهانی تبدیل شد. ایران نیز از دهه چهل ، تحت تاثیر آن قرارگرفت . یکی از حوزه های متاثر این جنبش ، شعر فارسی است که البته به طور مشخص ، جریان شعر پست مدرن ، با این عنوان ، از دهه هفتاد در ایران مطرح شد و مورد توجه بسیاری از شاعران قرارگرفت . اما غالب منتقدان این جریان را تقلیدی از شعر غرب و کاملا تصنعی دانسته و عقیده دارند این نوع شعر به خاطر ریشه نداشتن در فرهنگ و جامعه ایرانی اصالت ندارد. در این مقاله نویسندگان ، با روشی توصیفی- تحلیلی، با استفاده از نظریه گفتمان ، تلاش کرده اند که نشان دهند همه آن اصولی که گفتمان شناسی درباره تاثیر عوامل بیرونی مانند فرهنگ ، سیاست ، اقتصاد و... برای ایجاد متن ادبی خاص بیان میکند، درباره شعر پست مدرن ایران نیز صدق میکند، زیرا موضوعی به این اهمیت را از طریق تزریق ترجمه یا تقلید صرف نمیتوان به طور مکانیکی و تصنعی به وجود آورد. حتی در صورت ایجاد نیز به جریان فراگیری که امروز هست تبدیل نمی شود.
