شکلگیری هویت زنان ایران متأثر از تصورات و انتظارات اجتماعیای است که از طریق خـانواده، منابع آموزشی، رسانهها و درمجموع سیاستگذاریهای کلان اجتماعی و فرهنگی به افراد انتقال مییابد. در دوران معاصر، ادبیات و بهویژه رمان نیز ازجمله عرصههای اندیشه بودهاست کـه زنـان در آن سهم انکارناپذیری داشتهاند. این پژوهش با مطالعه هفت رمان دهه هشـتاد از نویسـندگان زن ایران، با سه رویکرد متفاوت به مقوله هویت پرداختهاست. بر این اساس، رمانها در بازنمـایی هویت زن به سه دسته تقسیم میشوند: رمانهایی که بهطور مشخص در زمینه هویتیابی زنـان نوشته شدهاند؛ رمانهایی که زنانی هویتیافته را نشان میدهند، اما هویتیابی موضـوع محـوری آنها نیست؛ و رمانهایی که نه به تأمل و خوداندیشی زنان پرداختهاند و نه زنان در آنها به فردیت دست یافتهاند. در رمانهای گروه اول و دوم، هویت زنان دغدغه اصلی نویسنده است که در یکی برای دستیابی به آن تلاش میشود و در دیگری امری تثبیتشـده اسـت، امـا در داسـتانهـای عامهپسند، زنان داستانها فردیت و استقلال هویتی چندانی ندارند.
