شعر جنگ تحمیلی، به عنوان گونه‌ای نوظهور در ادبیات ایران، متناسب با ذهنیت و باور شاعران جنگ –که در نگاهی کلی دو گروه متفاوت اجتماعی را شامل می‌شوند- از رویکرد زبانی دوگانه‌ای برخوردار است. این نوشتار، بر اساس دیدگاه جامعه‌شناسی زبان از دو دیدگاه، زبان شعر جنگ را مورد بحث قرار می‌دهد: نخست، زمان سرایش شعر و دوم، شاعرانی که شعر جنگ سروده‌اند؛ رویکرد نخست، دو دوره‌ی مشخص زبانی را دربرمی‌گیرد: 1- زبان شعر زمان جنگ به ویژه سال‌های نخست آن. 2- زبان شعر سال‌های پایانی جنگ و پس از جنگ. دیدگاه دوم نیز شامل دو رویکرد است: 1- زبان شعر حاضران در جنگ یا شاعران موسوم به شاعران دفاع مقدس. 2- زبان شعر دیگر شاعرانی که شعرهایی نیز با موضوع جنگ دارند. این دیدگاه دوم در درون خود دو رویکرد دیگر نیز دارد؛ رویکرد اول، رویکردی تاییدی و تبلیغی و آرمان‌گرایانه است و رویکرد دوم، رویکردی انتقادی و متضمن نوعی واقع‌گرایی است.
