ایجاز در کنار اطناب یکی از مباحث اصلی علم معانی است که با هدف تسریع در انتقال پیام، امکانات مهمی برای کارکردهای هنری در اختیار شاعر قرار می دهد. به دنبال تحولات سیاسی و اجتماعی عصر مشروطه و ظهور نیما و دگرگونی در قالب و ساختار زبان شعر، گروهی از شاعران با کاستن برخی از لفظ پردازی های غیرضروری، ایجاز را به عنوان یکی از شگردهای زبانی مورد توجه قرار دادند. نگارندگان این پژوهش با هدف دست یابی به شیوه ها و کارکردهای بلاغی و هنری ایجاز در شعر معاصر، سه جریان شعری نیمایی، سپید و شعرکوتاه را برگزیده و از هر جریان، آثار مکتوب یک چهره ی شاخص را بررسی و تحلیل کرده اند. با بررسی شعرهای نیمایی نیمایوشیج، شعرهای سپید شاملو و شعرهای کوتاه منصور اوجی، شیوه های دست یابی به ایجاز در سه حوزه شناسایی شد که عبارتند از: ایجاز حذف (حذف فعل و حذف آغازین و پایانی)، ایجاز قصر(نماد و تلمیح) وایجاز دستوری (قید، واژه سازی و تغییر فعل) که با انگیزه های قافیه سازی و تقویت موسیقی، پرهیز از تداعی حسرت، تأکید بر یک واژه یا مفهوم، نمایشی کردن اندیشه، تعلیق معنا، ابهام آفرینی، فضاسازی، انتقال مفاهیم گسترده، توسعه ی زبان و خلق غرابت و آشنایی زدایی صورت گرفته است.
