با آغاز به کار دولت های نهم و دهم سیاست نگاه به شرق به رویکرد اصلی دستگاه دیپلماسی ایران تبدیل شد. در همین چارچوب، تحت الزامات موجود توسعه روابط با چین از جایگاه مهمی در سیاست خارجی برخوردار گشت؛ به طوری که تهران و پکن مناسبات گسترده ای را در این مقطع تجربه کردند. بر همین اساس، سؤال اصلی این پژوهش بر این مبنا شکل گرفته که توسعه روابط ایران و چین بین سال های 1392 تا 1384 در قالب سیاست نگاه به شرق، چه پیامدهای سیاسی و اقتصادی برای ایران به دنبال داشته است؟ این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی و با کاربست رهیافت نظری دولت های تجدید نظر طلب استدلال می کند که توسعه روابط ایران و چین در قالب سیاست نگاه به شرق همزمان برای ایران دارای پیامدهای ایجابی و سلبی بوده است. به عبارتی، گسترش بی سابقه روابط با چین یک الزام و سازوکار برای خروج از انزوا و محدودیت های کوناگون بین المللی محسوب می گردید. اما توسعه مناسبات پیامدهای منفی و تهدیدات گوناگونی بویژه در حوزه اقتصادی برای کشور بدنبال داشت که آثار آن تا به امروز قابل مشاهده است.
