ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس تاکنون موفق نشده اند تا به یک مکانیسم امنیتی مشترک و جمعی در منطقه دست یابند. با توجه به معمای امنیت منطقه خلیج فارس، سوال اصلی پژوهش بر این محور قرار دارد که هویت های متعارض ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس چه نقشی در عدم تحقق اجتماع امنیتی در منطقه خلیج فارس دارد؟ این پژوهش با بهره گیری از روش توصیفی – تحلیلی و در چارچوب رهیافت سازه انگاری و پارادایم اجتماع امنیتی، این انگاره را مفروض می پندارد که یکی از موانع اصلی و بنیادین در ایجاد یک جامعه امنیتی در منطقه خلیج فارس، هویت های ناهمگون و متعارض ایران و شیخ نشین های عرب منطقه، به عبارتی «جدالهای هویتی» بین این کشورها بوده است. در حقیقت، هویت های متعارض ایران و شیخ نشین های عرب منطقه موجب شده تا آنها کنش های متفاوتی را در عرصه سیاست خارجی از خود بروز داده و بدین ترتیب فرآیند همگرایی امنیتی در منطقه با مانع مواجه گشته، و نهایتاً این کشورها موفق نشوند به ترتیبات امنیتی پایداری که منبعث از اراده جمعی و مشارکت همه کشورهای ساحلی باشد، نائل آیند.
