این مقاله به بررسی روابط دو کشور ایران و آلمان در عصر پهلوی ( 1304 تا 1357 ) میپردازد. بطور کلی بعد از روی کارآمدن رضاشاه و در نتیجه اتخاذ سیاست گرایش به نیروی سوم در مقابل دو قدرت روس و انگلیس و نیز اجرای برنامه نوسازی از سوی رضاشاه و همچنین مسأله بازسازی خرابی های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و نظامی گسترش یافت و با فراز و نشیبهایی تا پایان سلطنت محمدرضا شاه ادامه یافت. در این مقاله، ابتدا خلاصه ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به قدرت رسیدن رضاشاه بیان میشود و سپس این روابط در دوره رضاشاه و در دو مقطع 1304 تا 1312 (دوره جمهوری وایمار) و 1313 تا 1318 (دوره حکومت نازی) مورد بررسی قرار میگیرد. بخش بعدی مقاله مربوط است به روابط دو کشور در دوران جنگ جهانی دوم، که در نهایت قطع روابط را در پی داشت. در ادامه مقاله نیز روابط ایران و آلمان فدرال (که بعد از جنگ جهانی دوم تأسیس شده بود) در دوره محمدرضاشاه مورد بررسی قرار میگیرد. در بخش پایانی نیز، جمعبندی مقاله ارائه میگردد. به لحاظ روشی در این مقاله از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است.
