چکیده مقال ه حاضر به بررسی روابط ایران و آلمان از آغاز دوره پهلوی تا پایان جنگ جهانی دوم(1324-1304) می پردازد. این روابط در طی دوره مذکور با فرازونشیب های زیادی همراه بوده است. به طورکلی بعد از روی کارآمدن رضاشاه و در نتیجۀ اتخاذ سیاست گرایش به نیروی خارجی سوم و اجرای برنامه های نوسازی از سوی وی و نیز مسئله بازسازی خرابی های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه های مختلف گسترش یافت، تا این که در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم به قطع روابط انجامید. در این پژوهش، ابتدا خلاصه ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به قدر ترسیدن رضاشاه بیان می شود، سپس این روابط در دوره حکومت این پادشاه مورد بررسی قرار می گیرد و در ادامه، به چگونگی روابط دو کشور در مقطع زمانی جنگ جهانی دوم پرداخته می شود. لاز م به ذکر است که در این مقاله از روش توصیفی – تحلیلی استفاده شده است.
