اتحاد شیخ وهابی و امیر سعودی در قرن هجدهم و تداوم تاریخی آن سبب شکل گیری دولت عربستان سعودی در قرن بیستم با مذهب رسمی وهابیت در این کشور شد. دولت سعودی از این مسلک هم برای جلب نظر روحانیون وهابی و هم به عنوان ابزار نفوذ و دیپلماسی خود در کشورهای اسلامی بهره برداری می کند. کشور پاکستان نیز، به دلیل برخی زمینه ها آمادگی نفوذپذیری وهابیت سعودی را دارد، نفوذی که می تواند برای تحدید نفوذ ایران رقیب و اختلال در روابط جمهوری اسلامی ایران و پاکستان، مورد بهره برداری قرار گیرد. این مقاله می کوشد تا زمینه های نفوذ وهابیت سعودی را در پاکستان بررسی کند و تاثیر این نفوذ را بر روابط پاکستان و جمهوری اسلامی ایران مورد واکاوی قرار دهد. در این زمینه، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از منابع معتبر کتابخانه ای، این فرض به آزمون گذاشته می شود که اشتراکات مذهبی و فقر اقتصادی و فرهنگی در پاکستان، در کنار قدرت مالی و مراکز آموزشی-تبلیغی تحت اختیار و نفوذ عربستان، زمینه ساز پیدایش و گسترش سلفی گری وهابی در پاکستان بوده اند. از سوی دیگر، با توجه به تعارض شدید این مسلک با مذهب شیعه، سلفی گری وهابی برای مقابله با شیعیان و ایجاد چالش در روابط پاکستان با جمهوری اسلامی فعالیت می کند.
