اکو خاطرۀ گمشدۀ هزاران سال همزیستی ساکنان «قلب زمین» است. با شکلگیری سازمان همکاری اقتصادی، امیدهای فراوانی برای احیای امپراتوریهای پرشکوه این جغرافیا در طول تاریخ، زنده شد. توان نهفتۀ اکو برای تبدیل شدن به یک سازمان منطقه ای بر کسی پوشیده نیست. اما پس از حدود چهار دهه فعالیت، اکو به جایگاه تعیین شده نرسیده است. اینکه «چرا سازمان همکاری اقتصادی (اکو) پس از چهار دهه، به اتحادیه ای قدرتمند تبدیل نشده است؟» پرسشی است که در این نوشتار در پی پاسخ به آن هستیم. در پاسخ، این فرضیه مطرح می شود که «اکو برای تبدیل شدن به یک اتحادیه به بازتعریف هویت مشترک با واکاوی در ریشه ها، پیوندها و زمینه های فرهنگی خود نیاز دارد.» یافته های نویسندگان نشان می دهد که هویت، ثابت و یکنواخت نیست. هویت اولیۀ سازمانهای منطقه ای با هدفهای ویژه ای شکل میگیرند. با مرور زمان و در اثر تحولات محیط بین الملل یا تغییرهای منافع ملی و به دنبال آن سیاست خارجی کشورهای عضو، هویت سازمانها و اتحادیه های منطقه ای تغییر می کند. بنیانگذاران اکو پیشتر با هد های سیاسی و امنیتی، همکاریهای منطقهای را تجربه کرده بودند. کشورهای عضو در جریان تحولات ساختاری و نهادی همکاریهای خود، هدفهای اقتصادی را بیشتر مورد توجه قرار دادند. این سازمان توان زیادی در گسترش همکاریهای فرهنگی دارد. در این نوشتار با کمک مفهوم فرهنگ، بازتعریف هویت مشترک اکو را بررسی میکنیم. نظریۀ برسراخته گرایی به عنوان چارچوب نظری، هدایتگر روند این پژوهش است. روش این پژوهش کیفی با رویکرد توصیفی- تحلیلی و بر اساس مطالعۀ موردی است. شیوۀ گردآوری داده ها نیز کتابخانه ای و با استفاده از اینترنت است
