هدف پژوهش حاضر بررسی کاربردهای آینده پژوهی در سیاست گذاری عمومی است. در این راستا، با روش توصیفی- تحلیلی، ضرورت به کارگیری آینده پژوهی به منزله یک قلمرو میان رشته ای در مطالعات علوم سیاسی، کاربردهای آینده پژوهی در سیاست گذاری های عمومی و نیز تفاوت های این دو مقوله و روش های اجرای آینده پژوهی در جامعه و اهداف کلیدی آن بررسی شد. نتایج نشان داد که در حالت کلی، آینده پژوهی و سیاست گذاری در یک راستا می باشند، با این تفاوت که در پیش فرض ها با یکدیگر تفاوت اساسی دارند. به عبارت دیگر، اگر در سیاست گذاری های عمومی و برنامه ریزی ها، آینده پژوهی را دخیل کنیم، به نتایج و بازدهی بسیار بیشتری در نظام خواهیم رسید، زیرا آینده پژوهی به ساختن آینده می پردازد و سیاست گذاری نیز در بطن خود به دنبال همین هدف است. حال اگر سیاست گذاری های عمومی یک کشور براساس نتایج به دست آمده از تحقیقات آینده پژوهان سازماندهی شوند، مطمینا به پیشرفت و عملکرد کشور یا هر نوع سازمانی کمک شایانی خواهد کرد. آینده پژوهی در مطالعات سیاسی، محصول ارزش های اساسی است. بدین معنا که آینده پژوهی باید ریشه در ارزش های اساسی داشته باشد. این ارزش ها هرچند شامل اعتقادات و باورها می شود، ولی برای تبدیل به ارزش های اساسی، باید به صورت قانون درآید و عام و فراگیر باشد.
