استان لرستان در غرب ایران و در منطقه طبیعی-فرهنگی زاگرس مرکزی قرار دارد. این استان سرزمینی کوهستانی با بارندگی های خوب استو به همین سبب از پرآب ترین استانهای ایارن است. نزدیکی این سرزمین به دشتهای پربار و پست و گرم جنوب غرب ایران تا به امروز امتیاز زیست مردمان این سرزمین بوده که تا چند دهه پیش نیز ادامه داشته است. پژوهش پیش رو که با تکیه بر استقرارکاههای نویافته دوره نوسنگی و یاری جستن از دستاورهای ارزنده کاوشهای گذشته و تازه از این دوره در منطقه استوار است به تحلیل الگوهای مکان گزینی محوطه ها و بررسی نقش عوامل محیطی گوناگونی چون راههای ارتباطی، آب و هوا، پوشش گیاهی، منابع آبی، زمین ریخت شناسی، ارتفاع از سطح دریا و فاصله محوطه ها از یکدیگر پرداخته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشاندهنده توجه جدی و استفاده مردمان دوره نوسنگی لرستان از راههای ارتباطی و تنگه های طبیعی در مسیر حرکت گروههای کوچنده ای است که تا چند دهه گذشته در مسیر حرکت به مناطق گرمسیر و سردسیر مورد استفاده بوده اند. بر این اساس نتیجه گرفته می شود که مردمان این دوره دارای زندگی مبتنی بر اقتصاد گله داری بوده اند که زمستانها را در سرزمینهای پست و تابستانها را در ارتفاعات سپری می کرده اند. این استراتژی زیست و نوع اقتصاد معیشتی آنها که بر گله داری، شکار و گرداوری دانه های خودرو استوار بود باعث گردیده که استقرارهای این دوره در مناطقی برپا شوند که علاوه بر واقع شدن در امتداد ایل راهها و نزدیکی به پوششهای گیاهی و مراتع مرغوب برای استفاده گله ها، توان استفاده از آب غنی و سالم، آب و هوای خوش و معتدل و منابع شکار حیوانات وحشی و دانه های گیاهی خودرو را داشته باشند.
