شعراقلیمی معاصر شعریست سوبژکتیو با کلیتیارگانیک که چالشسنت و مدرنیزم درآن نمودی بارز دارد. شعراقلیمی راس هرم ادبیات بومی است و پسزمینهی شعرکلاسیک محسوب میشود. پررنگ کردن موتیفهای اقلیمی و خلق فضا در محیط زبان، شعری خاص با کارکرد ویژه پدید میآورد که بهرهگیری از نشانههای زبانی بومی- قلیمی آن در راستای توسعهیفرهنگی ادبی قابل توجیه است. اسدالله عمادی ،علیاکبر مهجوریان و جلیل قیصری از شاعران پیشرو شعر اقلیمی مازندران به حساب میآیند که راهبردهای زبانی اقلیمی، سرودههایشان را از غنای فرمال برخوردار کردهاست. این سهتن علاوه بر شعر در رمان و تحقیق و پژوهش در حوزهی فرهنگ نیز آثار در خور توجهی دارند. در این پژوهش شاخصههای جغرافیایی، اجتماعی– فرهنگی و اقتصادی– معیشتی در شعر سه شاعر اقلیم گرای مازندران تبیین و تحلیل شدهاست. برآیند این جستار نشان میدهد طبیعت محوری، تصویر پردازی، عشق به سرزمین، عصیان و اعتراض، توجه به فرهنگ بومی و قومی(آیین ها، سنت ها، باورها) توجه به زبان بومی از مولفههای پرتکرار است. روش پژوهش توصیفی – تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی است
