تاثیر محیط و جغرافیا بر زبان و سبک نویسندگان، امری بدیهیست، اما تعیین میزان این اثرگذاری و اثرپذیری نیاز به مطالعه و بررسی دقیق دارد. احمد محمود بعنوان پیشاهنگ مکتب داستانی خطه جنوب ایران برای این پژوهش انتخاب شده است، چرا که آثار او در پنج دهه از ادب معاصر ایران خوانندگان و علاقمندان بسیاری داشته است و شمارگان چاپ رمانها و داستانهای کوتاهش دلیلی بر این مدعاست. شرایط اقلیمی و نوع زندگی محمود و بهره گیری از زبان روان آمیخته با صبغه بومی و گزینش موضوعات اجتماعی و تاثیر تفکرات و اندیشه های نویسنده بر زبانش، پدیدآورنده سبک خاص او است. در این مقاله پس از ذکر کلیاتی درباره میراث نویسندگی احمد محمود، بصورت گزینشی ویژگیهای خاص آثار او که جنبه سبکی دارند، و میتوان بسبب کثرت کاربرد، آن را شاخصه سبکی وی دانست، استخراج و تحلیل شده است. از آنجا که حوزه کار سبک شناسی، حوزه تمایز صورتهاست، آثار محمود از نظرگاه فکری و محتوایی بررسی نشده است. در نهایت این مقاله بر آن است به این پرسشها پاسخ دهد: مهمترین وجوه سبک شناختی داستانهای احمد محمود کدامند؟ و آیا محمود در عرصه داستان نویسی، سبکی جریان ساز داشته است یا خیر؟
