آمیزش میان زوجین گاه به صورت متعارف (وطی در قُبُل) و گاه به صورت نامتعارف (وطی در دُبُر) انجام می‌شود که این استمتاعات آثار و پیامدهایی هم از لحاظ پزشکی و هم از لحاظ فقهی دارد. از نظر پزشکی آمیزش نامتعارف اثرات سوئی همچون ابتلا به برخی امراض و انتقال بیماری‌ها، بی‌اختیاری مدفوع در زن و... را به دنبال دارد. از لحاظ فقهی نیز این نوع آمیزش نامتعارف (وطی در دبر) بر مسأله عده، که یکی از موارد مهم در حوزه حقوق خانواده است تأثیرگذار است. در این نوشتار به این مسأله پرداخته شده که آیا عده طلاق برای مطلق نزدیکی وضع شده است یا این‌که فقط مربوط به نزدیکی در قبل که روش آمیزش متعارف است، می‌باشد؟ این بحث به نحوی در قسمت ابتدایی ماده 1155 ق.م نیز مطرح شده و از آن وجوب عده برای مطلق نزدیکی برداشت می‌شود. در میان فقها نیز مشهور قریب به اجماع بر این باورند که بر انثای مطلقه در صورت نزدیکی چه از قبل باشد و چه از دبر، عده واجب است؛ قائلان به وجوب عده در صورت وطی در دبر به دلایل لفظی و لبی استناد جسته‌اند. نگارندگان با بررسی و نقد هریک از این ادله به این نتیجه دست یافته‌اند که وجوب عده تنها مرتبط به حالت نزدیکی در قبل است و نزدیکی در دبر ذیل حکم وجوب عده قرار نمی‌گیرد. با توجه به نتیجه فقهی فوق، می‌توان ماده 1155 ق.م را نیز اصلاح نمود
