فضاهای عمومی فضاهایی اند که در آن ها تعامل چهره به چهره میان افراد در هر جنس و سن وجود دارد، لذا می تواند برای استفادۀ برخی گرو ه ها مثل زنان ناامن باشد. یکی از راهکارهایی که در ایران برای افزایش امنیت فضاهای شهری برای زنان به کار گرفته شده، تفکیک جنسیتی در این فضاها است. پژوهش حاضر سعی دارد با کاربرد ترکیبی از روش های کمی و کیفی به بررسی عوامل مؤثر بر میزان رضایت مندی از تفکیک جنسیتی در فضاهای عمومی (پارک ها) بپردازد. به منظور بررسی جوانب مختلف موضوع، از میان فضاهای عمومی که در آنها تفکیک جنسیتی صورت پذیرفته، «پارک ها» انتخاب شده است. روش های استفاده شده در این تحقیق مصاحبه، مشاهده، بحث گروهی و پیمایش است که در روش پیمایش با استفاده از نمونه گیری احتمالی ـ انتخابی، 6 منطقه از شهر تهران انتخاب شده و 324 پرسشنامه در این مناطق پر شده است. نتایج تحقیق نشان دادند که 40 درصد از پاسخ گویان از تفکیک جنسیتی در پارک ها راضی و 60 درصد ناراضی بوده اند و میزان احساس ناامنی زنان در پارک های عمومی، میزان مذهبی و سنتی بودن فرد و خانوادۀ او، میزان تفکرات فمینیستی افراد، میزان استفاده از پارک های بانوان و عمومی و رضایت از سایر جوانب زندگی بر میزان رضایت افراد از تفکیک جنسیتی در پارک ها تأثیر دارد.
