یکی از مهم ترین موضوعات قرن بیست ویکم مسئله سالخوردگی جمعیت و پیامدهای ناشی از آن است. هدف از پژوهش حاضر تحلیل فضایی نماگرهای جمعیتی سالمندان (جمعیت 65 سال و بالاتر) در نواحی شهری و روستایی ایران است. روش مطالعه توصیفی - تحلیلی است و براساس هدف کاربردی است. برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده است و داده های خام مقاله براساس داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال 1395 است. به منظور بررسی ویژگی های فضایی جمعیت سالمند از شاخص های نسبت سالمندی، نسبت وابستگی سالمندی، شاخص سالمندی، و شاخص پیری استفاده شده است. برای تحلیل فضایی شاخص ها از روش های لکه های داغ و خودهمبستگی فضایی موران در محیط نرم افزار Arc GIS استفاده شده است. نتایج نشان می دهد درصد جمعیت سالمند کشور طی دوره 1335 تا 1395 بیش از 1/5 برابر افزایش داشته است و پیش بینی می شود نسبت جمعیت سالمند به کل جمعیت از 6/1 درصد در سال 1395 به 20/4 درصد در سال 1440 برسد. نتایج حاصل از روش لکه های داغ نشان می دهد نواحی شمالی و مرکزی کشور دارای مقادیر بالاتری از شاخص های سالمندی می باشند و خوشه فضایی داغ را تشکیل داده اند، در حالی که نواحی جنوب شرق، جنوب، و جنوب غرب کشور دارای مقادیر کمتری از شاخص سالمندی بوده و خوشه فضایی سرد را تشکیل داده اند.
