شهر تویسرکان با افزایش جمعیت و گسترش بی رویه کالبدی – فضایی در دهه های اخیر با مسایلی مانند نارسایی در ارائه خدمات ، تنزل کیفیت محیط های مسکونی و شکل گیری محله های فقیر روبرو شده است . تبیین این نارسایی ها و شناسایی فضاهای ناکارآمد سکونتی برای بهبود کیفیت زندگی شهری هدف اصلی پژوهش است. روش های بکار رفته در این پژوهش اسنادی ، مطالعه موردی و پیمایشی است. نتیجه تحقیق نشان می دهد برخورداری محیط های مسکونی از شاخص های اجتماعی موجب افزایش کیفیت زندگی و پایداری شهر می گردد.
