مقاله حاضر قصد دارد تا جایگاه حقوق اقلیت های دینی را در مسئله تعیین سرنوشت خود در حقوق ایران و اسناد بین المللی مورد بررسی قرار دهد. این تحقیق می کوشد با رویکردی توصیفی و تحلیلی و با روش جمع آوری داده های اسنادی و کتابخانه ای، به این سوال اساسی پاسخ دهد که حقوق اقلیت های دینی در رژیم حقوقی ایران چگونه تبیین شده اند؟ و این حقوق تا چه اندازه بیانگر تحقق اصل تعیین سرنوشت خود است؟ این پژوهش بر این فرضیه استوار است که پذیرش و تلاش برای تحقق اصل تعیین سرنوشت خود، پیرامون اقلیت ها به طور عام و اقلیت های مذهبی به طور خاص، هرگز مبین حقوقی نخواهد بود که مطابق آن اقلیت ها بتوانند داعیه استقلال طلبی داشته باشند. بلکه هدف در این شناسایی برخورداری بدون تبعیض آنها از حقوق سیاسی و قضایی است که اکثریت جامعه از آن بهره مند هستند. نتیجه تحقیق نشان می دهد که ج. ا. ایران حقوق اقلیت های دینی، را به رسمیت شناخته است، وآنها را با اکثریت جامعه در تعیین حق سرنوشت خود برابر دانسته است. وجه اختلاف قانون ایران با قوانین بین المللی در عدم شناسایی تمام گروه های مذهبی است؛ یعنی ﺳﻪ دﻳﻦ ﺗﻮﺣﻴﺪی، ﺑﻪﻋﻨﻮان اﻗﻠﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ می شوند،این موضوع با اسناد بین المللی که تلاش دارند تا تمام فرقه ها و گروه های عقیدتی را اقلیت دینی معرفی کنند، سازگار نیست.
