میکروپلاستیکها می‌توانند تغییرات موفولوژیکی را در ماهی ها ایجاد کنند مثلا باعث ازبین رفتن متابولیسم گلوکز کبد، متابولیسم لیپید ها و متابولیسم انرژی شود. فعالیت‌های انسانی در گذشته اخیر سمیت ناشی از فلزات سنگین را در محیط‌های آبی افزایش داده است. فلزات سنگین به دلیل ماندگاری و سمیت بالا به عنوان یکی از خطرناک ترین آلاینده های محیطی طبقه بندی می‌شوند.منابع اصلی آلودگی نیکل عبارتند از: استخراج معادن و فعالیت‌های مرتبط با آن و دفع باتری‌های نیکل کادمیومی می‌باشد . در میان موجودات آبزی، ماهی ها به طورکلی مرتبط‌ترین ارگانیسم برای پایش آلودگی در اکوسیستم های آبی در نظر گرفته می‌شوند . آنها همچنین در بالای زنجیره غذایی آبزیان قرار دارند بنابراین می توانند به طور معمول فلزات سنگین را از غذا، آب و رسوبات دریافت کنند. بنابراین سطح آلاینده موجود در ماهی ها نگرانی قابل توجهی برای سلاتمت انسان‌ها می‌باشد. غلظت بالای فلزات سنگین می تواند برای ماهی ها سمی باشد و قادر است استرس اکسیداتیو را القا کند همچنین این فلز می‌تواند باعث تولید اکسیژن فعال شود که این اکسیژن فعال باعث آسیب به درشت مولکول‌هایی نظیر پروتئین‌ها، لیپید‌ها، کربوهیدرات‌ها و DNA می‌شود که اغلب منجر به تغییرات آنزیمی، مورفولوژی و فیزیولوژیکی و حتی مرگ سلول می‌گردد. علاوه براین حضور میکروپلاستیکها باعث افزایش تجمع زیستی فلزات سنگین در موجودات می‌شود. بر اساس گزارش‌های انجام شده ترکیب میکروپلاستیکها و فلزات سنگین ممکن است اثرات افزاینده و یا کاهنده داشته باشند. میکروپلاستیکها می‌توانند فلزات سنگین را جذب کنند و در فاصله طولانی تر توسط آبزیان در محیط زیست مهاجرت کنند، این امر سمیت آلاینده ها را تشدید می‌کند و سطح آلودگی را به شدت افزایش می‌دهد. بسیاری از محققان بر روی تاثیر میکروپلاستیکها و فلزات سنگین بر موجودات آبزی به ویژه جلبک‌ها و صدف‌ها تمرکزکرده اند در حالی که مطالعات نسیتا کمی بر روی ماهی ها انجام شده است. ماهی کپور یکی از ماهیان تجاری با ارزش می باشد که در برابر پلاستیک‌ها و فلزات سنگین آسیب پذیر هستند و ارتباط مستقیمی با سلامت انسان دارند.
