وحی در قرآن کریم در مورد همه مخلوقات از جمله فرشتگان، شیاطین، انسان، حیوان و زمین به کار رفته است. از این رو، انواع و اقسامی دارد که عبارتند از: 1- وحی تکوینی 2- وحی تشریعی 3- وحی رمزی و کنایی (اشاره پنهانی) 4- وحی شیطانی (وسوسه شیطانی) 5- وحی انبائی 6- وحی تسدیدی. البته بیشترین استعمال این واژه و مشتقات آن در خصوص وحی مربوط به پیامبران است. گرچه محتوای کتب آسمانی از طریق وحی بر پیامبران نازل شده است؛ امّا ارتباط خداوند با انسانها، صرفاً از طریق وحی تشریعی بر پیامبران نیست؛ بلکه بر غیر پیامبران هم وحی می شود که یکی از اقسام آن، وحی تسدیدی یا وحی تأییدی است. از این رو، شناخت معارف دینی و پاسخ به شبهات مربوط به آن مبتنی بر شناخت صحیح از وحی و اقسام آن است. نتایج این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی، انجام شده گویای این است که خداوند متعال، اولیای الهی را که قصد و نیت انجام کارهای خیر دارند، از طریق وحی تسدیدی، تأیید و دعوت به انجام کار خیر می کند. به عبارت دیگر، وحی تسدیدی به معنای «عصمت و توفیق عملی پیشوایان و اولیای الهی» اعم از زن و مرد است و با سایر انواع وحی، تفاوت دارد. نامهای دیگر وحی تسدیدی عبارتند از: وحی تأییدی، وحی توفیقی، وحی انبائی، وحی تبشیری، سروش غیبی، الهام.
