وحی، واسطه ارتباط خداوند متعال با پیامبراکرم (ص) و حدیث نبوی، مبیّن این وحی منزَل و رابط بین پیامبراکرم (ص) با مردم است. نوشتار پیش رو که با روش توصیفی-تحلیلی و در گستره بررسی آیات و روایات مرتبط با انواع وحی فراهم شده، می کوشد تا نشان دهد طبق آیه «وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی ، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحی» و سایر آیات مشابه، نزول وحی بر پیامبر (ص)، به چهار شکل وحی قرآنی، وحی بیانی، حدیث قدسی و حدیث نبوی بوده است. نتایج پژوهش، بیانگر این است که مراد از وحی قرآنی، قرآن کریم است که از طریق وحی بر پیامبر (ص) نازل شده است. وحی بیانی، اختصاص به قرآن کریم دارد و به منظور تبیین آیات قرآن به معنای تفصیل جزئیات احکام، تخصیص عمومات و تقیید مطلقات قرآن است. از این رو، تببین قرآن، متفاوت با تفسیر قرآن است؛ تببین قرآن، بر اساس وحی بیانی و خاصّ پیامبر است که همراه با قرآن، بر پیامبر، وحی می شده است؛ ولی تفسیر قرآن از عهده هرکسی که شرایط خاص تفسیر را داشته باشد بر می آید. لفظ و معنی حدیث نبوی، از پیامبر - البته مبتنی بر وحی و آموزه های وحیانی - است. مفهوم حدیث قدسی از خداوند، وحی می شود؛ ولی لفظ آن از پیامبر است.
