قرآن، کلام الله صامت و امام حسین (ع) کلام الله ناطق است. امام حسین (علیه السلام) همچون قرآن، نور، شفا، رحمت و هدایت برای همه خلایق و خصوصاً مؤمنان است. قرآن، بشیر و نذیر و کتاب مبین است و امام حسین (علیه السلام) نیز همچون قرآن، بشیر و نذیر و امام مبین. امام حسین (علیه السلام) همانند قرآن، فرقان است که حق را از باطل جدا نمود. همان طور که قرآن، جهانی و همگانی است؛ امام حسین (علیه السلام) نیز در همه زمانها و در همه مکانها و در دل همه انسانهای عاشق، جای گرفته است و همه را مدهوش خود نموده است. نگارنده در این پژوهش، بر آن است تا با روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع مهم روایی، تاریخی و تفسیری معتبر اهل سنّت، اهمّ دیدگاههای بزرگان اهل سنّت را درباره امام حسین (ع) در قرآن و عظمت جایگاه امام حسین (علیه السلام) بر اساس آیات قرآن کریم، به اختصار بیان کند. یافته های پژوهش، حاکی از آن است که اندیشمندان اهل سنت، شأن نزول آیات زیادی از قرآن کریم از جمله سوره دهر، آیه تطهیر، آیه مباهله، آیه مودّت، آیه توبه حضرت آدم (ع) و آیه صلوات، آیه تعویذ، آیه گریه آسمان، آیه لؤلؤ و مرجان و... را اهل بیت پیامبر (ص) و از جمله، امام حسین (علیه السلام) دانسته اند
