قرآن، اخلاق را در وجود انسان، شکوفا می کند و اخلاق زمینه تجلی نور قرآن را در قلب او پدید می آورد. از این رو، جان آدمیان، تجلّی گاه زیباترین تأثیر و ارتباط متقابل قرآن و اخلاق است. امام حسین (ع) نه تنها شاگرد مکتب قرآن که عِدْل و شریک قرآن است. در فرازی از زیارتنامه شریفش می خوانیم: «السَّلامُ عَلَیکَ یا شریکَ القُرآن» و بر اساس حدیث «ثقلین»، امام به عنوان قرآن ناطق و قرآن به عنوان امام صامت، به عنوان دو بال هدایت انسانها معرفی شده اند. وقتی بر اساس روایات، قرآن با گوشت و خون جوان مؤمن تلاوت کننده قرآن، عجین می شود، به طریق اولی، آیات قرآن در جسم و جان امام حسین (ع) که سید جوانان بهشت است، نقش بسته است. امام حسین علیه السلام با همین اخلاق قرآنی است که گوهر تابناک و چراغ درخشانی برای همه آدمیان در همه اعصار و زمانها شده است. نگارنده در این پژوهش، با روش توصیفی – تحلیلی و مبتنی بر آیات و روایات، بر آن است تا به تحلیل و واکاوی شمّه ای از اخلاق قرآنی در سیره امام حسین (ع) بپردازد.
